همانطور که قبلا نیز گفته شد، شنیده‌ها حاکی است در انتخاب تیم همراه رئیس‌جمهوری از ظرفیت‌های اصولگرایان بهره کافی برده نشده و چنان که باید و شاید برخی از افراد مد نظر از فاکتورهای لازم در قامت یک وزیر برخوردار نیستند.
این امید نیز می‌رود که در فرصت کوتاه باقیمانده، تغییراتی در لیست نهایی کابینه انجام شود. اما در شرایط موجود انتظاراتی از کابینه دهم وجود دارد که در گذشته مشابهت نداشته است.
به همین خاطر دلسوزان انقلاب از سلایق مختلف، اظهاراتی مشابه در خصوص کابینه داشته‌اند که فصل مشترک همه آنها انتخاب وزیرانی کارآزموده، مدیر و انقلابی است.
اینکه چرا در این مقطع، دلسوزان انقلاب خواستار معرفی افرادی قوی که از ظرفیت‌های لازم برخوردار باشند، به حساسیت‌های موجود و شرایط امروز ایران برمی‌گردد که هرگونه مسامحه و سهل‌انگاری می‌تواند فرصت‌های به‌دست‌آمده را تبدیل به تهدیدهایی کند.
به نظر می‌رسد دلیل اول معرفی یک وزیر برای رئیس قوه اجرایی، اخذ رای بالا از مجلس است؛ وزیری که از تعامل و ارتباط خوبی با نمایندگان برخوردار باشد به راحتی می‌تواند به تصمیم‌سازی و تصمیم‌گیری بپردازد.
برخی افرادی که در گمانه‌زنی‌ها از ایشان نام می‌برند، حتی در برخی شهرهای متوسط یک مرکز استان نیز نتوانستند رای مردم را اخذ کنند و از مقبولیت لازم برخوردار نبودند و در مقاطعی نیز در مسئولیت های اجرایی مثمر ثمر و منشأ اثر نبودند حال وقتی به عنوان وزیر معرفی شوند، در صورت رای اعتماد مجلس! به ایشان قطعا با آرای کمی وارد کابینه خواهند شد و از پشتوانه لازم پارلمان برخوردار نخواهند بود.
سند چشم‌انداز نیز باید معیار اصلی معرفی و انتخاب کابینه قرارگیرد. برخی از افراد، نگاه ملی و فراگیر به موضوعات اصلی کشور نداشتند و بیشتر در دایره یک جناح و سلیقه محدودی خلاصه می‌شدند؛ حضور این افراد در میدان وزارت که باید مجری سند چشم‌انداز و برنامه‌های ملی باشند، خالی از ابهام نیست.
استفاده از توان عمومی کشور و «دوست را دشمن فرض‌نکردن» و «دشمن را دوست‌نخواندن» یک بصیرتی می‌خواهد که باید افرادی میداندار شوند که همه‌جانبه‌نگر باشند.
رفتار اصولگرایانه هم باید در معرفی وزرا دیده شود و هم در بررسی و رای اعتماد به ایشان، ولایت‌پذیری، کارآمدی ، دانش و تجربه و مجاهدت مهم‌ترین عواملی هستند که به‌عنوان معیارهای وزارت مورد توجه هستند. اینکه امروز در کجای جهان ایستاده‌ایم و افق های پیش‌روی ما چگونه است و باید با چه شتاب و سرعتی مسیر پرشتاب امروز را بپیماییم اقتضا می‌کند بدون توجه به جناح، حزب و گروه و با درنظرداشتن خدا و توان ملی به مردمی فکر کنیم که بیشترین تلاش را در تثبیت انقلاب انجام داده‌اند.
حال نوبت رئیس‌جمهوری و مجلس است که این اعتماد عمومی را چگونه پاسداری کنند؟
